การขออนุญาตอุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริง ต้องยื่นคำร้องพร้อมกับคำฟ้องอุทธรณ์ต่อศาลชั้นต้น แม้ศาลสั่งว่า "รับอุทธรณ์" โดยไม่มีข้อความอื่นให้เข้าใจว่าเป็นการอนุญาตให้อุทธรณ์ อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงนั้นก็ยังต้องห้ามมิให้อุทธรณ์

ศาลชั้นต้นไต่สวนมูลฟ้อง แล้วเห็นว่าคดีไม่มีมูล จึงพิพากษายกฟ้อง โจทก์อุทธรณ์โต้เถียงดุลพินิจในการรับฟังพยานหลักฐานของศาลชั้นต้น อันเป็นปัญหาข้อเท็จจริง ต้องห้ามอุทธรณ์ เว้นแต่ผู้พิพากษาซึ่งพิจารณาหรือลงชื่อในคำพิพากษาศาลชั้นต้นเห็นว่าข้อความที่ตัดสินนั้นเป็นปัญหาสำคัญอันควรสู่ศาลอุทธรณ์ และอนุญาตให้อุทธรณ์

การขออนุญาตอุทธรณ์ต้องยื่นคำร้องพร้อมกับคำฟ้องอุทธรณ์ต่อศาลชั้นต้น ขอให้ผู้พิพากษาคนใดซึ่งพิจารณาหรือลงชื่อในคำพิพากษาหรือทำความเห็นแย้งในศาลชั้นต้นอะไรญาติให้อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงได้

โจทก์อุทธรณ์โดยไม่ได้ยื่นคำร้องขออนุญาตอุทธรณ์ ผู้พิพากษาศาลชั้นต้นมีคำสั่งในคำฟ้องอุทธรณ์ของโจทก์ว่า "รับอุทรณ์ สำเนาให้จำเลยแก้ภายใน 15 วันนับแต่วันรับสำเนาอุทธรณ์ ไม่มีผู้รับโดยชอบให้ปิด" โดยไม่มีข้อความอื่นให้เข้าใจว่าเป็นการอนุญาตให้โจทก์อุทธรณ์ ดังนั้น อุทธรณ์ในปัญหาข้อเท็จจริงของโจทก์ต้องห้ามมิให้อุทธรณ์ ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลแขวงและวิธีพิจารณาความอาญาในการแขวง พ.ศ. 2499 มาตรา 22 ศาลอุทธรณ์พิพากษายกออุทธรณ์ของโจทก์จึงชอบแล้ว

คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3724/2566